Zbiórka koło godziny czwartej, spod hotelu zabiera nas samochód terenowy i zawozi na Penanjakan, z którego po wschodzie słońca powinien rozpościerać się widok na krainę wulkanów. Pamiętajmy, by mieć przy sobie wszelkie pokwitowania itp., ponieważ kierowcy i nasi „opiekunowie” się zmieniają i bez tego możemy mieć problemy. Numer pokoju też jest istotny. Osoby, które nie wykupiły pakietu z 4×4 idą samodzielnie prosto do Bromo. Oczywiście teraz, mądrzejsza o lata dalszych wyjazdów, ogarnęłabym to sama i nie musiała się nigdzie spieszyć. Na pewno chcę tam wrócić na widok o poranku na całą kalderę, której nie zobaczylam przez fatalną pogodę.

Podróż jest dość krótka, końcówkę pokonujemy na własnych nogach, po drodze można kupić coś ciepłego do picia lub zjedzenia na którymś ze straganów. Na szczycie zbiera się mnóstwo osób, nie umiem nawet oszacować ich ilości. Jest zimno, wilgotno i trochę wieje. Zakładam czapkę… Znajdujemy miejsce samym przodzie, zauważam, że za barierkami jest taki jakby balkonik i tam czekają ludzie ze statywami i nie wchodzi im nic w kadr.

Ponieważ jest ciemno próbując się dostać do tych osób, nie zauważam, że jest tam rozciągnięty drut kolczasty i radośnie „wskakuję” na niego piszczelami. Na szczęście nie dzieje się nic złego, nawet jakimś cudem udaje mi się wyplątać getry w całości (4F punkt dla Ciebie). Dzięki tej wątpliwej jakości przygodzie zapoznaję się z grupką pań z Korei i możemy się trochę pośmiać z mojej akcji.

Niestety pogoda nam nie dopisuje, jest zimno, mokro i mgliście. Długo czekamy na słońce, ale okazuje się, że mgła jest tak gęsta i jakby nieruchoma, iż nie ma szans na piękne widoki. Upieram się czekać jak najdłużej, jednak i ja muszę się w końcu poddać, wracamy do naszych terenówek i jedziemy w pobliże Bromo. Warto poprosić kierowcę o zatrzymanie się po drodze w celu wykonania paru zdjęć, widok jest naprawdę fajny, choć ciężko go uchwycić na zdjęciu, ponieważ ziemia jest bardzo ciemna, a zamglone niebo niezwykle jasne i wręcz oślepiające.

Bromo